– Немереме бір желкең қиылғырлар зәмөк жалатып, тілінің бір қабат терісі сыдырылып түсіп қап, бір ай болды бейнет көргеніне! – деп бір әже қатты налып отыр.
– Не деген жаны ашымайтын иттің балалары! – деп қояды екінші әже.
Мен: – Ештеңе етпейді, ер азаматтың күні сол, кезінде бізге де ағаларымыз жалатқан. Одан өзіміз інілерімізге жалаттық. Дәстүр ғой…- деп көңілдерін аулаған болдым.
Олар маған “Осының есі дұрыс па?” дегендей осқырына бір қарады.